Rozdział 11

Podrywacz│4502 słowa

   10 maja, południe
 

          Wystarczyło, że skupiłem wzrok na czerwonym dachu jednego z domów. Moje myśli od razu biegły w stronę Rikki.

          Wspomnienia o niej nie były na miejscu, zwłaszcza teraz, gdy wraz z Midorim kierowaliśmy się w stronę naszego osiedla. Lecz choćbym nie wiem jak często odganiał je od siebie, one i tak powracały ze zdwojoną siłą.

          Świeciło słońce, nie było wiatru, a Midori milczał. Echo naszych kroków po chodniku nie uspokajało mojego umysłu. Po cichu chciałem, żeby już zaczął opowiadać. Wtedy mógłbym zająć skołataną głowę czymś innym niż moją byłą. Nie śmiałem go jednak poganiać. By może układał sobie w głowie, od czego zacząć.

          Jego profil nie wyrażał niczego. Pozornie beznamiętnie wpatrywał się w przestrzeń. Lecz kiedy na parę sekund odwrócił wzrok w moją stronę, mogłem ponownie dostrzec tę przeklętą studnię. Jedną z wielu jego części, której nie umiałem rozgryźć.

         ― Miałem siedem lat ― westchnął nagle Midori. Natychmiast wyrzuciłem z głowy wszystkie myśli. ― Dzieciaki z przedszkola zabrały mi lalki i zaczęły się ze mnie naśmiewać. Przecież chłopak, który bawi się lalkami, jest dziwadłem. Tak było zawsze ― uśmiechnął się pusto. Nie mówiłem nic, nieco zakłopotany. Jasne, współczułem mu, a te dzieciaki nie powinny się z niego naśmiewać. Ale gdybym tam był, pewnie sam uznałbym takie zachowanie za dziwaczne.

          ― I nagle, bam! ― Midori gwałtownie rozpostarł ręce. ― Pojawiła się ciemnowłosa dziewczynka, nadepnęła na nogę jednemu z chłopców i zabrała mu lalki. A kiedy mi je oddała, stanęła przed całą grupką i wykrzyknęła: „Odczepcie się od niego!”.

          Uśmiechnąłem się pod nosem.

          ― A więc Mizuhara Chiaki ma charakterek.

          ― I to jaki ― Midori potwierdził z uśmiechem. Nawet jego głos zdawał się nieobecny duchem, gdy wracał do wspomnień. ― Potem już zawsze mnie broniła. Razem z innymi dziewczynami stworzyliśmy paczkę przyjaciół, ale rozpadliśmy się w gimnazjum. Tylko ona była przy mnie cały czas. Wspierała mnie... w szczególnie trudnych momentach ― nerwowo wbił wzrok w ziemię. Odniosłem wrażenie, że powstrzymał się przed powiedzeniem czegoś więcej. Midori pokręcił głową i westchnął. ― Pokłóciliśmy się, gdy mama i ja postanowiliśmy wyjechać. Wiesz, Chiaki już na początku gimnazjum wybrała sobie szkołę średnią. Jej celem było dostać się tam. I się dostała.

          ― Czekaj. To znaczy, że jest od ciebie starsza? ― spytałem.

          ― Tak, o rok ― potwierdził. Przewrócił oczami, gdy posłałem mu zdziwione spojrzenie. ― No co? Nie byliśmy w związku, co to komu przeszkadza. Sam byłeś w kilku związkach ze starszymi ― wytknął mi.

          ― No dobra, zwracam honor ― uniosłem ręce w poddańczym geście.

          ― Dlatego na początku nic nie mówiłem o przeprowadzce ― kontynuował. Zerknął na mnie, a ja niepewnie pokiwałem głową. ― Ale to gryzło mnie od środka. Wyjechać bez pożegnania? Zabiłaby mnie ― zaśmiał się cicho i na chwilę spojrzał w niebo. ― Najpierw była wkurzona, że jej nie powiedziałem. Potem zarządziła, że jedzie ze mną. Zaprzeczyłem, bo co z jej szkołą? Co z jej marzeniami?

          Midori wziął głęboki wdech.

          ― Wtedy zarzuciła mi, że tak naprawdę chcę ją opuścić. A ja odpowiedziałem twierdząco.

          Westchnął, a ja pokręciłem głową ze współczuciem.

          ― Nie sądzę, żeby wieloletnia przyjaciółka chciała usłyszeć takie rzeczy ― powiedziałem, siląc się na coś mądrzejszego niż cisnące mi się na usta „Człowieku, coś ty narobił”.

          ― Chciałem tylko, żeby nie porzucała dla mnie marzeń ― Midori nadal był wpatrzony w bladoniebieskie chmury przepływające mu nad głową. ― Już i tak wystarczająco dużo dla mnie zrobiła. Pomyślałem, że nawet jeśli miałbym ją stracić, chcę, żeby była szczęśliwa.

          ― Ale teraz tu jest ― zauważyłem. ― Mimo tego wszystkiego.

          ― I to mnie trochę przeraża ― wyznał Midori z krzywym uśmiechem na twarzy.

          Nawet nie zauważyłem, gdy dotarliśmy pod nasz blok. Zatrzymaliśmy się nieopodal klatki Midoriego i wymieniliśmy niezręczne spojrzenia.

          ― Chciałbym z nią pogadać ― Midori popatrzył gdzieś w bok, co zdradziło, że jego luźny ton był wymuszony. ― Tyle że ona najwyraźniej nie chce mnie widzieć.

          ― Jesteście przyjaciółmi ― próbowałem go pocieszyć. ― No i przecież przyjechała tu dla ciebie. Nie widzę innej opcji ― uśmiechnąłem się, a chłopak niemrawo to odwzajemnił. ― Przejdzie jej, a wtedy pogadacie. Humory kobiet trzeba przeczekać ― powiedziałem, zanim ugryzłem się w język. Midori prychnął.

          ― Znawca się znalazł, tfu ― udawał, że spluwa, co trochę mnie rozbawiło.

          ― Ale co, nie mam racji? ― przekrzywiłem głowę z zawadiackim uśmiechem. ― Tyle lat z przyjaciółką, sam powinieneś to zauważyć.

          Midori pokręcił głową z uśmiechem i już robił krok w stronę klatki, gdy powiedziałem:

          ― Z tego co wiem, przyjaźnie nie wygasają tak łatwo.

          Chłopak wreszcie spojrzał mi w oczy, a kąciki moich ust powędrowały do góry.

          ― Chcesz, żeby wracała do Sapporo? ― spytałem. ― Tylko szczerze.

          Mimo braku wiatru powietrze było rześkie. Czerpałem je spokojnie, czekając na słowa, które spłyną z ust chłopaka obok mnie. Ciemna zieleń jego oczu spotkała się z błękitem moich. I trwały tak w jednej linii, szukając w sobie nawzajem odpowiednich myśli.

          ― Nie ― opowiedział cicho Midori. I to wystarczyło, żebym wiedział. Próbował to chować, ale pewnie strasznie tęsknił za kimś znajomym. W tym mieście wszystko było dla niego nowe i obce. Nie ważne, jak człowiek próbuje się dostosować, zawsze pozostaje ten nieznośny dyskomfort.

          Pewnie istniało wiele powodów, dla których Midori zdecydował się na przeprowadzkę. I choć nie chciał mi o nich powiedzieć, potrafiłem zrozumieć jego strach.

          Jeszcze rok temu sam odczuwałem go niemal każdego dnia.

          ― Jeszcze przyjdzie do ciebie ― zbliżyłem się i poklepałem go po ramieniu. ― A na razie podobno miałeś się szykować na spotkanie z dziewczynami z klasy.

          Midori wyglądał, jakby dopiero teraz sobie o tym przypomniał. Po chwil jednak odzyskał rezon i uśmiechnął się delikatnie.

          ― Jak nie masz planów, możesz iść z nami ― powiedział. Zaskoczył mnie tą propozycją, ale po prawdzie miałem coś do zrobienia.

          ― Nie, nie, to twoja zabawa ― pokręciłem głową. ― Odwróciłbym od ciebie uwagę wszystkich dziewczyn.

          Midori wbił mi łokieć w żebra, na co skuliłem się ze śmiechem. Chłopak odbiegł na kilka kroków i otworzył drzwi do klatki.

          ― Rób jak chcesz ― odezwał się jeszcze. ― Będę pisał!

          I zamknął drzwi, pozostawiając mnie z wrażeniem ciepła w piersi.

          Rozmowa z nim dodała mi odwagi, by zadzwonić do Anri.

+++

    kilka chwil później

          Wpadłem do mieszkania i trzasnąłem drzwiami w chwili, gdy w mojej kieszeni zadzwonił telefon. Ze zdumieniem rozpoznałem River flows in you – dzwonek, który ustawiłem sobie specjalnie do kontaktu mojej dziewczyny.

          Nie czekając, aż się zawaham, odebrałem.

          ― Halo? ― powiedzieliśmy jednocześnie. Zapadła cisza, po czym oboje się roześmialiśmy.

          ― Właśnie miałem do ciebie dzwonić ― wyznałem po chwili.

          ― Ach tak? ― słyszałem uśmiech w jej głosie. ― No dobra, posłuchaj, ja...

          ― Nic nie musisz mówić ― przerwałem jej. ― A już na pewno nie możesz przepraszać. To ja...

          ― Posłuchaj mnie, dupku. Chcę się spotkać ― powiedziała ze śmiechem. Natychmiast przed oczami pojawił mi się obraz jej ciała i poczułem się, jakbym znalazł światełko w tunelu.

          ― Teraz? ― spytałem z nadzieją.

          ― Teraz ― potwierdziła. Dobrze się bawiła, podpuszczając mnie. ― Za dwadzieścia minut.

          ― Będę czekał ― cmoknąłem w słuchawkę. Nie potrzeba było więcej słów.

          Zakończyłem połączenie, oparłem się o ścianę i westchnąłem z ulgą. Chyba nie byłem aż tak złym facetem, skoro wszyscy chcieli do mnie wracać.

+++

    popołudnie

          Anri wtuliła się we mnie, a ja przesunąłem głowę w dół i zaciągnąłem się przyjemnym zapachem jej włosów. Była już całkiem ubrana w swoją czarną koszulkę i białe spodnie, ale mnie nadal nie chciało się założyć niczego poza dresami. Leżeliśmy na boku, a z przenośnego głośnika, który przyniosła, leciało Bluestone Alley.

          ― Uwielbiam ten utwór ― westchnęła. ― Tylko nigdy nie mogę rozszyfrować jego przekazu.

          ― Myślę, że akurat w tym momencie nie chodzi o przekaz ― powiedziałem. ― Liczy się akompaniament do tej chwili.

          Z góry widziałem, jak policzki Anri poruszyły się, co musiało oznaczać, że się uśmiechnęła.

          Nie rozmawialiśmy dużo o tym, co nas poróżniło. Zabroniłem jej przepraszać, po czym sam ją przeprosiłem. Przespaliśmy się. I tyle.

          Bawiłem się jej włosami i pozwoliłem myślom odpłynąć. Przypomniałem sobie, że Midori pewnie w tym momencie śmieje się razem z dziewczynami. Może chodzą po sklepach i robią sobie zdjęcia? Jak to dziewczyny...

          „Ups, zaliczyłem Midoriego do dziewczyn”, pomyślałem. Nie mijało się to jednak aż tak bardzo z prawdą. Midori był bardzo dziewczęcy.

          Gdy poprzedni utwór ustąpił następnemu w kolejce Love and Loss, przypomniałem sobie o j-rockowych plakatach w pokoju chłopaka. Byłem ciekaw, co myśli o spokojniejszej muzyce, której byłem zwolennikiem. Jak zareagowałby, gdybym puścił mu coś z mojej playlisty.

          Ponownie wciągnąłem zapach mojej dziewczyny w nozdrza. Uznałem, że mamy na to z Midorim jeszcze mnóstwo czasu.

+++

    późnym wieczorem 

Naki dołączył/a do czatu

Chigusa dołączył/a do czatu

Chigusa: Aaaah, ale się zmęczyłam...

Naki: Czyli jednak chodziłyście po sklepach?

Chigusa: Ty draniu, skąd wiedziałeś?

Kazuchi: Chi!!

Tori: Witajcie, Chi, Naki.

Chigusa: Byłyśmy też w kawiarence na karaoke. Dziewczyny bardzo chwaliły mnie za głos ^^

Kazuchi: Co, gdzie, jak?

Chigusa: A, zwyczajne wyjście na miasto z koleżankami z klasy ^^

Naki: Nie chciałem ci przeszkadzać więc nie pisałem

Naki: Ale

Naki: Pogodziłem się z dziewczyną

Tori: To świetnie.

Chigusa: Hmpf, czas najwyższy.

Kazuchi: A o co wy się posprzeczaliście?

Kazuchi: Ty i Naki?

Chigusa: Głupota. Nawet nie warto wspominać ^^

Naki: Jasne. Było, minęło.

Kazuchi: ;; Czuję się odsunięty

Tori: Nie o wszystkim musisz wiedzieć.

Kazuchi: No wiem mamo, ale i tak jestem ciekawy...

Tori: Mamo?

Kazuchi: Cały czas mi matkujesz

Tori: Oprócz tych chwil, gdy ci dokuczam?

Kazuchi: Och, jakiś ty zmyślny. Dać ci za to medal?

Tori: Nie przyda mi się raczej nic twojego.

Kazuchi: Och? Myślałem, że przyjmiesz każde uwielbienie twojej chwały.

Chigusa: Dobra, chłopcy, starczy już.

Tori: Tylko się przekomarzamy.

Kazuchi: Jaaasne.

Kazuchi: A, Chi! Strona wygląda świetnie ^^

Chigusa: Wiesz, że powinieneś dziękować Hackerowi ^^

Kazuchi: Nie podziękuję mu za nic, choćbym miał sam zastrzelić się z łuku ^^

Naki: lol

Tori: Dokładnie. Lol.

Naki: Ale zgadzam się z Kazu. stronka wygląda świeżo

Chigusa: No dobra, muszę przyznać, że miałam swój udział w projektowaniu wyglądu :3

Chigusa: Ale ja tylko wybieram kolory i rozrysowuję ustawienia ^^; Za wszelkie zasługi należy podziękować Hackerowi

Kazuchi: Wszystko jest teraz ładniej uporządkowane <3 Świetna robota, Chi ^^

Tori: *wzdycha*

Naki: *również*

Chigusa: *wszyscy wzdychają*

Kazuchi: ... Foch.

Naki: jakieś wieści z frontu? bo długo mnie nie było

Tori: Jeden odcinek.

Naki: To wiem, dzięki.

Chigusa: Na dział z newsami wchodzisz?

Naki: Tak, tak, niemal codziennie. tylko z uploadem zalegam

Chigusa: To się spiesz, lowelasie.

Kazuchi: Fajnie masz Naki ;;

Kazuchi: Nie żebym narzekał, ale u mnie ostatnio wychodzi sześć odcinków na dzień T-T

Kazuchi: Czuję się zapracowany

Tori: Uwierz, nie masz tak źle.

Tori: Mnie wszystkie testy w szkole zwaliły się na jeden tydzień

Chigusa: *błogosławi ich obu*

Chigusa: Właśnie, Naki. Pomógłbyś mi z wypracowaniem na literaturę?

Naki: Ech, pewnie, ślicznotko.

Chigusa: :*

Tori: Totalnie się pogodziliście.

Chigusa: A żebyś wiedział.

Chigusa: Skarbie, widzimy się jutro u mnie. Przynieś notatki.

Naki: Umówiłem się popołudniu z Anri.

Chigusa: No to wstaniesz rano :*

Naki: Ech... Jak sobie życzysz.

Kazuchi: Hehe, dziewczynom się nie odmawia <3

Kazuchi: Zazdroszczę wam szczęścia <3

Tori: A ten znowu...

Chigusa: A, niech zazdrości <3

Naki: hehe.

+++

    12 maja (pojutrze), ranek

          Po mile spędzonej u Midoriego i z Anri niedzieli, musiałem niestety wrócić do szkoły. Ze smutkiem przypomniałem sobie, iż obiecałem Shigatsu, że postawię mu słodycze w zamian za informacje. Miałem przeczucie, że nie skończy się na jednym batonie.

          Nie myliłem się. Za moją kasę Kamijou wybył na kilka minut do automatu i wrócił do klasy z sześcioma batonami i colą. Wydał wszystko, co mu dałem. Westchnąłem boleśnie, a siedzący obok mnie na ławce Ozaki uśmiechnął się pod nosem.

          ― No i? ― spytałem, zrezygnowany. Shigatsu zajął wolne krzesło i odpakował pierwszego batona. ― Jak się nazywa?

          ― Mizuhara Chiaki.

          Zamarłem. Shigatsu najspokojniej w świecie wziął pierwszego gryza. Ozaki za to przyjrzał mi się uważnie.

          ― Jesteś pewien...? ― wydusiłem z siebie. Jasnoniebieskie oczy Kamijou ewidentnie chciały mnie przewiercić.

          ― No ja pierniczę, Kizunashi ― przełknął czekoladę, zanim coś powiedział. ― Mam dobry słuch. Przeliterować ci?

          ― Nie, dzięki ― odparłem, będąc w lekkim szoku. Niby mogłem się spodziewać... Nie, na pewno powinienem nabrać podejrzeń!

          ― Znasz ją? ― zapytał Ozaki podejrzliwie.

          Już chciałem odpowiedzieć, kiedy wraz z dzwonkiem w drzwiach ukazała się wysoka dziewczyna o prostych, kasztanowych włosach. Odziana w mundurek naszej szkoły, czyli czarną spódnicę i podkolanówki, białą koszulę oraz kremowy sweterek, dumnie wkroczyła do sali lekcyjnej. Czerwonej wstążki pod szyją nie zawiązała na kokardę, jak robiło to większość dziewczyn, lecz zrobiła z niej coś w rodzaju krawatu. Chłopcy, którzy siedzieli najbliżej wejścia, z zafascynowaniem oglądali się za ruchami jej długich włosów i nienaganną sylwetką.

          Już miała usiąść w drugiej ławce, gdy zatrzymała wzrok na mnie. Zmrużyła swoje ciemne oczy, co uznałem za sygnał do powstania z miejsca.

          ― Cześć, jestem Kizunashi Nakira ― podszedłem do niej i skłoniłem się nieco. ― Pewnie kojarzysz mnie z meczu z liceum Seishinkan.

          Dziewczyna zrobiła minę, jakby właśnie ją olśniło. Szybko jednak przybrała surowy wyraz twarzy.

          ― Ach tak, grałeś wtedy ― przyznała. ― Miło mi, ja jestem...

          ― Mizuhara Chiaki, tak? ― przerwałem jej, zanim zdążyłem się powstrzymać. Dziewczyna zmarszczyła brwi. ― Przepraszam, jestem przyjacielem Midoriego ― niby z zakłopotaniem położyłem rękę na karku. ― Opowiadał mi o tobie.

          ― Midori dostał się do drużyny? ― miała głęboki, ostro brzmiący głos. Bardzo pasował do jej aparycji.

          ― Jest menadżerem ― poinformowałem ją z uśmiechem. Jednak interesowała się Midorim, choć wydawało się, jakby zadała to pytanie od niechcenia.

          ― Och ― skomentowała. Zauważyłem, że jej tęczówki miały granatowy kolor. Mizuhara przez chwilę wpatrywała się we mnie uważnie. Schlebiało mi to, że tak mnie studiowała, aczkolwiek poczułem się trochę osaczony.

          ― Odpowiedz mi na jeszcze jedno pytanie ― w jej ustach brzmiało to bardziej jak rozkaz, niż prośba. Nonszalancko oparła się o ławkę. ― Jak można być tak w cholerę przystojnym?

          Udało jej się mnie zaskoczyć. Usłyszałem, jak Ozaki chichocze w pobliżu, zanim jeszcze pojawił się obok Mizuhary.

          ― Ten koleś już tak ma ― machnął ręką, a ja uśmiechnąłem się krzywo. Mój kumpel chyba właśnie próbował zarywać do dziewczyny. ― Witamy w naszej klasie. Wszyscy cieszą się, że do naszej zgrai dołączyła taka piękność ― szerokim ruchem ręki wskazał wszystkich gapiących się na naszą trójkę chłopaków. Większość patrzyło z zawiścią. Sam Takashima ukłonił się ostentacyjnie. ― Nazywam się...

          W tym momencie do klasy wszedł nauczyciel, a Mizuhara straciła nawet ten najmniejszy cień zainteresowania, który z takim trudem udało się zdobyć Ozakiemu. Po prostu usiadła w swojej ławce i wyciągnęła książki z torby, kompletnie ignorując wszystko wokół.

          Posłałem mojemu koledze rozbawione spojrzenie, zanim sam usiadłem. Ozaki wyglądał na lekko wkurzonego, ale tylko wzruszył ramionami. Zerknąłem jeszcze na siedzącego z tyłu Shigatsu. Zignorował nas na rzecz wyciągniętej pod ławką konsoli. 

+++

    południe

Od: Nakira

Do: Midori

Temat: Przyjdź na dach

Mizuhara jest u mnie w klasie.

          Nie zdziwiłem się, gdy po takiej wiadomości Midori dogonił mnie jeszcze w drzwiach prowadzących na dach.

          ― Jak to jest w twojej klasie?! ― wykrzyknął. Szybko położyłem palec na ustach i otworzyłem drzwi. Znaleźliśmy się w ciemnej klatce schodowej.

          ― To znaczy, że jest tutaj, teraz, w szkole. Ulotniła się z klasy na początku przerwy ― powiedziałem. Midori niemal zachłysnął się powietrzem. ― Widzę, że jesteś tak samo zaskoczony jak ja. Nie mówiłeś jej, do której szkoły idziesz?

          ― Właśnie nie ― Midori w zamyśleniu skrzyżował ręce na piersi. ― Może mama jej powiedziała? ― nagle uniósł głowę, jakby sobie coś przypomniał. ― Muszę ją znaleźć i z nią pogadać...!

          Zanim zdążył nacisnąć klamkę, złapałem go za ramię.

          ― Czekaj ― powiedziałem stanowczo. Midori obrócił się w moją stronę, oburzony. ― Nie wiesz, czy nie będzie tak jak wtedy na trybunach.

          ― Nie dowiem się, póki nie spróbuję! ― zaoponował.

          ― Posłuchaj mnie ― rzuciłem twardo. ― Mam plan. Podsłuchałem, że Mizuhara ma zostać chwilę po lekcjach, żeby pogadać z naszym wychowawcą ― Midori nareszcie przestał się wiercić. Na wszelki wypadek nie zdejmowałem jednak dłoni z jego ramienia. ― Zrobimy na nią coś w rodzaju zasadzki. Będziesz czekał na nią w drzwiach, a jeśli będzie chciała uciec, zatrzymam ją razem z Ozakim.

          Midori zastanowił się chwilę.

          ― Czemu Takashimę też w to wciągamy? ― burknął.

          ― Potrzebuję kogoś, kto będzie ubezpieczał tyły ― wyjaśniłem. ― Poza tym, on na pewno nie rozgada.

          Chłopak westchnął ciężko.

          ― Naprawdę nie ma nikogo innego na to miejsce? ― spytał z bólem. Zaśmiałem się krótko.

          ― Ozaki nie jest taki zły, jak myślisz.

          ― Może dla ciebie ― prychnął Midori. ― Ale dobra, niech będzie. Nie będę jej szukał.

          Ostentacyjnie odetchnąłem z ulgą i w końcu zsunąłem dłoń z jego ramienia. Midori popatrzył na mnie przez chwilę, gdy to robiłem. W półmroku wnęki nie byłem pewien, co wyrażają jego oczy, ale było to odrobinę za długie spojrzenie.

          ― Ok, będę leciał do dziewczyn ― jego dłoń spoczęła na klamce. ― Obiecałem, że zjem lunch z nimi.

          ― Zaproś je czasem na dach ― zaśmiałem się. ― O ile pamiętam, jednej się podobam?

          Midori zmarszczył brwi, ale nie mógł powstrzymać uśmiechu.

          ― Jak już je zaproszę, upewnię się, że nie będzie cię w szkole ― prychnął i otworzył drzwi. Wyszedł na korytarz, a ja pokręciłem głową i ruszyłem w górę schodów.

+++

    kilka chwil później 

          Siedziałem pod metalową siatką, gdy w drzwiach ukazał się Ozaki.

          ― Stary, wiesz, że nie lubię tu przychodzić ― chłopak potarł ramiona, zbliżając się do mnie. ― Piździ.

          ― Wytrzymasz ― oznajmiłem z uroczym uśmiechem. ― Jest akcja do zrealizowania.

          W skrócie przedstawiłem mu sytuację i plan działania. Takashima słuchał moich słów z obojętnym wyrazem twarzy.

          ― Czemu miałbym się nie zgadzać ― skwitował znudzonym tonem, wyciągając skądś kartonik soku. ― Mam tylko złapać ją w przypadku, gdyby tobie się nie udało.

          ― Dokładnie tak ― pokiwałem głową. ― Cieszę się, że się rozumiemy.

          ― To jego była czy coś? ― Ozaki upił łyk napoju przez słomkę.

          ― Powiedziałem, że to ktoś ważny, a nie kochanka ― popatrzyłem na niego sceptycznie.

          ― A no tak, bo dla ciebie to dwie różne rzeczy ― rzucił w przestrzeń. Miał zwyczaj nie patrzenia w oczy rozmówcy. W ogóle miał zwyczaj nie zwracania na siebie uwagi.

           Wzruszyłem ramionami, bo nie mogłem zaprzeczyć. Te dwa pojęcia rozminęły się w moim słowniku już dawno temu.

          ― Przeczytałem Kinga ― oznajmił od niechcenia.

          ― Odbyłeś swoją bezsenną noc? ― spytałem kontrolnie. Rozpoczęła się luźna rozmowa.

          ― Walczyłem z opadającymi powiekami ― westchnął Ozaki. ― Kawa nadal nie działa. Znasz jakiś inny dobry energetyk?

          ― Ćwiczenia.

          ― W środku nocy? Podziękuję.

          ― Sorry, ale mój energetyk to seks.

          Ozaki westchnął tak ciężko, iż miałem wrażenie, że zaraz się zakrztusi.

          ― Nie każdy ma go pod dostatkiem.

          ― Wiem ― zaśmiałem się. ― Powinieneś poszukać sobie dziewczyny.

          Takashima spojrzał na mnie dziwnie.

          ― Dziewczyna to utrapienie ― skrzywił się. ― W pakiecie z energetykiem dochodzi okres, odpowiedzialność i wyrzeczenia. Nie wiem, jak ty to wytrzymujesz ― dodał, siorbiąc resztki soku z dna kartonika.

          ― Po prostu trzeba umieć się dostosować ― powiedziałem tonem profesjonalisty. ― No i potrzeba też odrobiny dedukcji. Kobieta oczekuje, że będziesz wiedział, czego ona chce.

          Ozaki prychnął.

          ― Słuchaj, coś innego niż seks?

          ― Cukier?

          ― ...Chcesz mnie zabić?

+++

    po lekcjach

          Po prawdzie byłem trochę spięty. Stojąc pod opustoszałą już klasą, naprawdę czułem się, jakbyśmy mieli kogoś porwać, co było lekko idiotyczne. Na korytarzu przechadzały się jeszcze grupki uczniów, ale nikt nie zwracał uwagi na naszą trójkę. Midori stał tuż przy zamkniętych drzwiach, ja trochę dalej z przodu, a Takashima kręcił się w pobliżu. Cierpliwie czekaliśmy, aż lekko roztrzepany nauczyciel literatury, aka wychowawca klasy 2-C, skończy rozmawiać z Mizuharą.

          Wreszcie drzwi uchyliły się na milimetr. Cały się spiąłem, gotów do szybkiej reakcji. Pierwszy wyszedł kiwający głową mężczyzna w średnim wieku, tuż za nim Mizuhara. Nauczyciel pożegnał się, a dziewczyna natychmiast spostrzegła przed sobą Midoriego. Jednak ku mojemu zdziwieniu, tym razem nie próbowała nigdzie uciec. Stała w miejscu, a ja nie wiedziałem, co ze sobą w takim razie zrobić.

          ― Cześć ― odezwał się niepewnie Midori.

          ― Cześć ― odparła chłodno Mizuhara. Przewyższała go o pół głowy, co tylko potęgowało wrażenie wyniosłości.

          ― Przepraszam ― wypalił, uparcie patrząc przyjaciółce w oczy. ― Za te wszystkie okropne rzeczy, które ci powiedziałem.

          ― Jak najbardziej powinieneś ― jad w jej głosie nieźle mnie zaskoczył. ― Zdarzyło ci się pomyśleć przez chwilę o moich uczuciach? To ja chciałam za tobą jechać i ty nie miałeś nic do gadania!

          Podeszła o krok bliżej. Midori wytrzymał jej spojrzenie.

          ― Wiem, że byłem samolubny ― powiedział mocnym głosem. ― Znasz moje motywy i wiem, że masz je gdzieś. Chciałem, żebyś spełniła swoje marzenia i była szczęśliwa. Ale zapomniałem, że nie mogę dyktować innym, gdzie mogą być szczęśliwi.

          Byłem pod wrażeniem jego przemowy. Widziałem po jej minie, że Mizuhara również. Pewnie poświęcił dużo czasu na przemyślenie tych słów.

          ― Tak naprawdę strasznie się cieszę, że cię widzę ― Midori uśmiechnął się ciepło. ― I byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi, gdybyśmy mogli dalej przyjaźnić się w tym mieście.

          Mizuhara zacisnęła wargi i pięści. Przez chwilę miałem niepokojące wrażenie, że chce go uderzyć. Zamiast tego po prostu podeszła do Midoriego i mocno go przytuliła.

          Poczułem dziwne ukłucie w piersi, gdy chłopak odwzajemnił uścisk. Dziewczyna wymamrotała do niego coś, czego nie dosłyszałem. Obserwowałem tę scenę z lekką konsternacją. Zerknąłem na Ozakiego, którego mina nie wyrażała nic. Jedynie lekko unosił brwi.

          Przyjaciele w końcu odsunęli się od siebie, a Midori patrzył na nieco zawstydzoną Mizuharę z uśmiechem.

          ― Wiem, że zmieniłaś numer telefonu ― powiedział. Mizuhara nie spojrzała na niego. ― Podasz mi nowy?

          ― No dobrze ― z lekkim wahaniem wyciągnęła komórkę z torby. Wymienili się numerami, a ja uznałem, że należy uciąć atmosferę prywatności. Odchrząknąłem, a parka spojrzała w moją stronę. Ozaki szybko stanął obok mnie i ostentacyjnie gwizdnął.

          ― Szybko się pogodziliście ― zauważył. Mizuhara zmarszczyła na niego brwi, a ja znowu położyłem dłoń na karku.

          ― To skoro już wszystko w porządku, może wrócilibyśmy wszyscy razem? ― zaproponowałem, patrząc znacząco to na Midoriego, to na Mizuharę. ― Na pewno macie sobie dużo do powiedzenia. Ja i Ozaki będziemy przyjacielską strażą przyboczną ― poklepałem kolegę po plecach, na co ten spojrzał na mnie poirytowany.

          Dziewczyna nie wyglądała na przekonaną, ale wtedy Midori złapał ją za rękę.

          ― Chodźmy! ― uśmiechnął się rozczulająco. ― Będzie fajnie.

          Wydawało mi się, że dostrzegłem na twarzy Mizuhary cień uśmiechu. Szybko jednak znikł, zastąpiony przez groźną i podejrzliwą maskę wobec nas.

          Zanotowałem w głowie, żeby nigdy w życiu jej nie wkurzać.

+++

          Było nadal jasno, gdy we czwórkę szliśmy chodnikiem. Minęliśmy plac zabaw i kilka bloków. Midori i Mizuhara rozmawiali między sobą, idąc z przodu. Za nimi dreptaliśmy ja i Ozaki. Nie mówiliśmy aż tak wiele jak rozentuzjazmowany Midori. Patrzyłem na tego chłopaka i widziałem na jego twarzy bezgraniczne szczęście. Wyglądał trochę śmiesznie, gdy lekko unosił głowę, by spojrzeć przyjaciółce w oczy, ale nie przeszkadzało mu to w rozmowie. Gestykulował żywo, za to Mizuhara odpowiadała trochę lakonicznie. Była jednak mniej groźna niż wcześniej.

          ― I ty mi mówisz, że to nie jego była ― mruknął Ozaki z rękami w kieszeniach. Jak zwykle szedł trochę przygarbiony, przez co aż się prosił o upomnienie. Pamiętałem jednak, że Takashima nic sobie nie robił z przytyków. Odpowiadał „jasne, mamo”, po czym i tak się garbił. Westchnąłem.

          ― Przyjaźnili się przez... ― w myślach szybko przeliczyłem lata. ― Niemal dziewięć lat. Nic dziwnego, że są blisko.

          ― Mówisz? ― Takashima obserwował tę dwójkę znudzonym wzrokiem. Tym bardziej zdziwiłem się, gdy oznajmił: ― Ona nie sprawia wrażenia wyluzowanej.

          Szybko spojrzałem do przodu. Midori zrobił gwałtowny ruch ręką, przez co dłonie przyjaciół na chwilę się zetknęły. Mizuhara ledwo widzialnie zadrżała i natychmiast splotła ręce z tyłu. Zamrugałem z zaskoczeniem.

          ― Tak jest od jakiegoś czasu ― Ozaki zorientował się, że zauważyłem ten gest. ― Skoro są tak dobrymi przyjaciółmi, to nie powinna być taka spięta. No chyba, że coś ją gryzie.

          ― Albo jest zakochana ― powiedziałem cicho. Ozaki pokiwał głową.

          ― Przynajmniej twój zmysł nie zawodzi.

          ― Wszystko pasuje ― nagle mnie olśniło. ― Zrezygnowała ze swojej wymarzonej szkoły tylko po to, żeby być blisko niego...

          ― Serio? ― Takashima uniósł brwi. ― Ja cię. Musi być strasznie zakochana.

          Umilkliśmy, ale czułem, że on też obserwuje Mizuharę. Midori doszedł do punktu kulminacyjnego jednej ze swoich historii, na co dziewczyna pierwszy raz się roześmiała. Jej śmiech był bardzo ładny i zupełnie nie rozumiałem, czemu robiła do każdego taką groźną minę.

          Midori uśmiechnął się szeroko, prawdopodobnie bardzo z siebie dumny. Pomyślałem, że pierwszy raz widzę taki uśmiech – pełen czystego szczęścia i dobrych intencji. Przy Mizuharze uśmiechał się zupełnie inaczej niż przy mnie.

          Poczułem się dziwnie. Jakby coś ciążyło mi na sercu.

          Nie czekając, aż uczucie się rozwinie, przyspieszyłem kroku. Szybko znalazłem się obok Midoriego.

          ― To gdzie mieszka Mizuhara? ― spytałem z uśmiechem. Po chwili po drugiej stronie pochodu pojawił się Ozaki. Przypadkowo zderzył się ramionami z Mizuharą. Wymienili się spojrzeniami.

          ― Kilka ulic dalej ― oznajmił Midori, a uśmiech nie schodził z jego twarzy. ― Trzeba ją odprowadzić na przystanek.

          ― Ozaki, nie masz nic przeciwko? ― spytałem. Takashima mieszkał bardziej w centrum, które było w całkowicie przeciwną stronę niż nasze osiedle. W praktyce miał dwa razy dłuższą drogę powrotną, ale za każdym razem powtarzał, że to nie ważne.

          ― Spoko ― i tym razem nie było wyjątku. ― A tak w ogóle, księżniczko ― ukłonił się ostentacyjnie w stronę Mizuhary. ― Nazywam się Takashima Ozaki i od dziś będę siedział w ławce za tobą.

          ― Istotnie ― odparła Mizuhara chłodno, na co parsknąłem śmiechem. Zabiegi Takashimy na razie spełzały na niczym.

          Midori go zignorował. Zagadnąłem go, jak mu poszło wypracowanie, a Ozaki cały czas próbował zwrócić uwagę Mizuhary. I w mniej więcej takiej atmosferze minęła nam cała droga.

          Dawno nie czułem się tak wesoło. W tej atmosferze dało się zignorować dziwny ucisk w sercu.

+++

          Siedział na parapecie przy oknie. Nogi luźno skrzyżował w kostkach, wyraz twarzy był trochę nieobecny. Prawdopodobnie znajdowaliśmy się na szkolnym korytarzu, ale tło rozmazywało mi się przed oczami.

          Wodziłem wzrokiem po jego skąpanych w słońcu włosach, rumianych policzkach, lekko zaczerwienionej skórze i zagięciach mokrej, białej koszuli. Materiał przyklejał się do ciała.

         Oparł delikatne dłonie na parapecie i rozchylił cienkie wargi. Kolczyk zalśnił od wody. A może była to ślina?

          Zafascynowany, podszedłem bliżej. Zielone oczy patrzyły na mnie wyczekująco, obserwowały każdy mój ruch. Z drżeniem dotknąłem wilgotnego materiału koszuli. Rozpiąłem pierwszy guzik. Drugi. Trzeci...

          Wsunąłem dłoń pod materiał, za co otrzymałem ciche westchnienie. Z chwilą, gdy dotknąłem jedwabistej skóry, obudziło się we mnie coś zupełne nieznanego. Skryta pod rzęsami zieleń błyszczała kusząco. Różane wargi wręcz zapraszały do zmysłowego tańca.

          Zapragnąłem poznać wszystkie kroki. Nauczyć się układu na pamięć, aby powtarzać go bez końca. Nachyliłem się ku pięknym ustom, chcąc się zatracić, chcąc...

          ― Nakira... ― Midori cicho westchnął wprost w moje usta. ― Co ty wyprawiasz...?

          Gwałtownie otworzyłem oczy. Zerwałem się do siadu tak szybko, że prawie spadłem z łóżka. Przez chwilę nie wiedziałem nawet, jak się oddycha. Dopiero gdy zobaczyłem, że nadal jestem w swoim pokoju, powoli wypuściłem powietrze z płuc.

          „Co to, kurwa, było?”

          Złapałem się za głowę tak mocno, że aż zbielały mi knykcie.

(a/n) Woohoo, zaczyna się.